Bao giờ cho đến tháng mười, Việt Na

Bao giờ cho đến tháng mười, Việt Nam 1984

Chuyện kể về một làng nhỏ Bắc Việt Nam sau chiến tranh, nói đúng hơn, là sự bươn trải sau những tổn thất về người trong chiến tranh.

Người vợ góa trẻ là Duyên đang sống cùng con trai nhỏ và ông bố chồng đã già, tiêu biểu cho cư dân nông thôn thời chiến, chỉ gồm phụ nữ, trẻ con và người già, vì đàn ông ra đi không trở về. Nhiều bức ảnh trên bàn thờ minh chứng cho một giai đoạn đau buồn của cuộc sống thường nhật Việt Nam.

Chuyện phim cũng kể về phiên chợ Âm Dương họp trong tháng mười, mà tên phim đã nhắc. Những người chết trong ảnh như cư dân câm lặng. Theo quan niệm cũ, ngày lễ ấy là cơ hội để người sống giao tiếp với linh hồn người chết.

Bao giờ cho đến tháng mười trên hết kể về những buồn đau ghê gớm của một dân tộc chất phác. Dân tộc bị một cường quốc "muốn ném bom đưa về thời đồ đá" này ít cảm thấy được an ủi vì huyền thoại đã thắng một cường quốc là nước Mỹ.

Với Đặng - bộ phim không để lại hoài nghi chút nào - rằng cuộc "chiến tranh chính nghĩa" của người Việt Nam chống người Mỹ vẫn là chiến tranh. Và chiến tranh luôn đồng nghĩa với sự hủy hoại (không làm sao cứu vãn) cuộc sống

Bộ phim cũng miêu tả trìu mến đời sống thường ngày trong làng, với những con người sẽ tạo thành một cộng đồng có thể hoàn hảo, nếu chiến tranh không xé lẻ mọi gia đình. Những người đàn bà, với Đặng, là cột chèo để gây dựng lại. Mà Duyên vốn không phải một du kích, cô là một nông dân, người gieo mạ, cấy gặt và dìu dắt gia đình. Để giấu con trai và bố chồng tin cái chết của chồng, cô xin anh giáo làng viết thư với nét bút chồng. Duyên trước tiên là biểu tượng người phụ nữ Việt Nam kiên cường và chịu đựng. Nội tâm Duyên khi giấu chuyện chồng hi sinh được phơi mở qua phần sau của bộ phim. Cô còn quá đau buồn vì cái chết của chồng, nên dường như chưa sẵn sàng bắt đầu cuộc đời mới với thầy giáo, người yêu cô. Dù đã tự nhắc mình, tôi vẫn nhớ tới "Thương nhớ đồng quê", một bộ phim cũng về nông thôn, những khuôn hình đen trắng của phim này vẫn gây ấn tượng mạnh. Tôi thấy chúng như tiếng vọng của chết chóc và đau buồn, mà chiến tranh gây ra.

Bao giờ cho đến tháng mười như một khúc tưởng niệm của điện ảnh Việt Nam.

LV
Diễn viên Lê Vân trong vai Duyên

Những hồi tưởng bất chợt của Duyên đưa người chồng trở lại.Những nụ cười ngưng đọng trong các bức ảnh trên bàn thờ giống như những xác người đã được khâm liệm, như André Bazin từng nói trong bài viết nổi tiếng của ông.

Trong một số cảnh phim về sau, "hồn" chồng còn tìm lại Duyên, trong một không gian nửa mê nửa tỉnh. Ở một trường đoạn ma mỵ Duyên đã gặp chồng mình trên cánh đồng. Đoạn phim quay chậm như một vũ điệu kỳ lạ. Mặc dù tay họ cố gần nhau hơn, chúng không thể chạm được nhau. Trường đoạn này như là hy vọng, cũng là cảm nhận về sự mất mát vô phương cứu vãn của cái chết.

Cuối phim có một cảnh cảm động, làm nhớ đến cảnh sống lại của Dreyer trong Ordet. Khi bố chồng Duyên hấp hối, con trai nhỏ của Duyên vẫy một chiếc xe tải quân sự, với hy vọng tìm được cha mình. Những người lính tuyệt không lộ tinh thần đại thắng, mà giống như những kẻ sống sót ưu phiền. Một trong số họ, dường như là y tá, đưa đứa trẻ về nhà và chăm nom người sắp chết. Anh cúi xuống ông già và vuốt mắt ông với sự dịu dàng kỳ lạ. Người xem thấy lưng anh ta. Khi Duyên vào nhà, anh quay lại, Duyên tưởng như thấy gương mặt chồng mình. Khuôn hình mờ đi trước mắt, cô ngất đi.

Phim đóng lại khi lúa sắp chín. Trẻ con chơi diều. Dân làng họp mặt tưởng nhớ người chết. Các linh hồn dường như đã tách biệt khỏi cuộc đời. Đó là một khung cảnh đa nghĩa. Một mặt đó là hy vọng vào cuộc sống sau chiến tranh và bị xâm lược, một mặt là sự thấu hiểu tương lai còn nhiều bi đát của Việt Nam.

Đó là hình ảnh của một đất nước, diễn dịch trong ngôn ngữ đại đồng của điện ảnh, một nền điện ảnh được làm giàu có thêm với những bộ phim của Ritwik Ghatak - người Bengal, Yasujiro, Ozu - người Nhật Bản, Hou Hsiao Hsien - người Đài Loan, hay của John Ford - người Mỹ.

Results (Thai) 1:

ไม่เคยจนตุลาคม 1984

เวียดนามเรื่องราวเกี่ยวกับหมู่บ้านเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของเวียดนามหลังสงครามค่อนข้างประสบความเศร้าโศกหลังจากการสูญเสียของชีวิตในช่วงสงคราม.

สาวม่ายเป็น เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ที่อาศัยอยู่กับสามีของเธอและพ่อของเขาเท่านั้นที่รวมทั้งผู้หญิงเด็กและผู้สูงอายุเป็นวัยปกติสำหรับชาวชนบทสงคราม,เพราะผู้ชายไม่ได้กลับไป ภาพอื่น ๆ บนแท่นพิสูจน์แล้วว่าเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดของชีวิตประจำวันของเวียดนาม.

หนังยังบอกเล่าเรื่องราวการประชุมยุติธรรมหยินหยางในเดือนตุลาคมซึ่งได้รับแจ้งชื่อ ภาพขณะที่ชาวบ้านตายอยู่ในความเงียบ ตามความคิดเก่าของวันหยุดเป็นโอกาสที่จะสื่อสารกับดวงวิญญาณที่ตายแล้วมีชีวิตอยู่.

เคยจนถึงปลายเดือนตุลาคมเกี่ยวกับความเศร้าโศกที่น่ากลัวของประเทศไร้เดียงสา เป็นประชาชาติมหาอำนาจ "ต้องการที่จะระเบิดวางอยู่บนหิน" เป็นโอกาสน้อยที่จะรู้สึกสบายใจเพราะตำนานได้รับรางวัลสหรัฐอเมริกาเป็นมหาอำนาจ.

เติ้ง - ฟิล์มใบไม่มีข้อสงสัยเลย - ว่า "แค่สงคราม" ของอเมริกันต่อต้านสงครามเวียดนามยังคงอยู่ และสงครามเสมอหมายถึงการทำลาย (วิธีที่จะไม่บันทึก) ชีวิต

ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นชีวิตประจำวันด้วยความรักในหมู่บ้านกับคนสร้างชุมชนจะสามารถที่สมบูรณ์แบบหากไม่ได้ทำสงครามฉีกขาดออกจากกันครอบครัว ผู้หญิงที่มีเติ้ง, พายคอลัมน์เพื่อสร้าง เกรซซึ่งไม่ได้เป็นพรรคที่เธอเป็นเกษตรกรหว่านปลูกและการเก็บเกี่ยวให้คำปรึกษาครอบครัว เพื่อซ่อนพ่อของสามีเชื่อว่าลูกชายและสามีของเธอตายของเขาครูของเธอขอให้คุณเขียนจดหมายไปยังหมู่บ้านของจังหวะที่สามีของเธอ ผู้หญิงคนแรกที่เป็นสัญลักษณ์ของความยืดหยุ่นชายฝั่งเวียดนามและทน ซ่อนพระคุณภายในเมื่อสามีของเธอเสียชีวิตเกี่ยวกับการเปิดรับเปิดผ่านส่วนหลังของภาพยนตร์เรื่องนี้ เธอกำลังเศร้าเกินไปจากการตายของสามีของเธอก็ดูเหมือนจะไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครูที่รักของเธอเตือนตัวเองว่าฉันยังจำ "การค้าระหว่างประเทศฉัน" ฟิล์มยังเกี่ยวกับชนบทกรอบสีดำและสีขาวของภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงสร้างความประทับใจ ฉันเห็นพวกเขาเป็นเสียงสะท้อนของการตายและความเศร้าโศกที่ทำให้เกิดสงคราม.

จนถึงเดือนตุลาคมที่เคยเป็นชิ้นส่วนของโรงภาพยนตร์ที่ระลึกเวียดนาม.


เลเวลลูกแพร์นักแสดงในบทบาทที่มีเสน่ห์เพื่อ

แปรเปลี่ยนของโชคชะตาในการนำสามีของเธอกลับ lai.nhung รอยยิ้มแช่แข็งในภาพถ่ายบนแท่นบูชาเช่นเดียวกับที่ศพถูกปกปิดเป็นAndré Bazin กล่าวว่าครั้งหนึ่งในบทความที่มีชื่อเสียงของเขา.

ในฉากต่อมา "วิญญาณ" ที่จะหาสามีของเธอมีเสน่ห์ในพื้นที่ครึ่งหนึ่งของจังหวัดพลบค่ำในช่วงเวลาที่ชายฝั่งสหรัฐได้พบกับสามีของเธอในฟาร์ม คลิปการเคลื่อนไหวช้าเป็นเต้นรำที่แปลกใหม่ แม้ว่ามือใกล้กันพวกเขาพยายามที่พวกเขาไม่สามารถสัมผัสกัน ภาพนี้เป็นความหวังรวมทั้งความรู้สึกของการสูญเสียของการกลับมาของความตายไม่มี.

ตอนท้ายของหนังมีฉากสัมผัสอย่าลืมที่จะออกจากที่เกิดเหตุของดรายเออร์อาศัยอยู่ใน ordet พ่อชายฝั่งตายเมื่อสามีของลูกชายเล็ก ๆ ของความสง่างามของเธอโบกรถบรรทุกทหารด้วยความหวังในการหาพ่อของเขา ไม่เปิดเผยชัยชนะที่ดีขวัญกำลังใจทหาร แต่เหมือนความเศร้าโศกของผู้รอดชีวิต หนึ่งของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าพยาบาลนำเด็กมาที่บ้านและดูแลที่กำลังจะตายพี่ชายของเขาโน้มตัวไปและแปรงตาของเขาด้วยความอ่อนโยนแปลก ผู้ชมจะเห็นเขากลับมา ชายฝั่งเข้าไปในบ้านที่เขาหันไปรอบ ๆ สามีที่มีเสน่ห์ดูเหมือนจะเห็นพระพักตร์พระองค์ เฟรมก่อนหน้าดวงตาจางเธอเป็นลม.

ภาพยนตร์ที่จะปิดเมื่อข้าวจะสุก เด็กเล่นว่าว ชาวบ้านประชุมรำลึกถึงคนตาย จิตวิญญาณที่ดูเหมือนว่าจะมีการแยกออกจากชีวิตมันเป็นฉากที่ไม่ชัดเจน บนมือข้างหนึ่งก็หวังที่จะมีชีวิตหลังสงครามและการรุกรานบนมือข้างหนึ่งความเข้าใจในอนาคตที่น่าเศร้ามากของเวียดนาม.

นั่นคือภาพของประเทศที่การตีความในภาษาร่วมสมัย สภาภาพยนตร์โรงภาพยนตร์ต่อไปอุดมด้วยภาพยนตร์ Ritwik Ghatak ของ - เบงกอล,yasujiro, Ozu - ญี่ปุ่น, แม่บ้าน Hsiao เซียน - ไต้หวันหรือจอห์นฟอร์ด - ชาวอเมริกัน

Results (Thai) 2:

ไม่เคยจนถึงตุลาคม 1984

เรื่องราวของตัวเล็กหมู่บ้านเหนือเวียดนามหลังจากสงคราม ค่อนข้าง มีประสบการณ์ bươn ต่อการสูญเสียของแม่ม่ายสาว

war. ที่ชามมิ่ง และบุตรเล็ก และสามี และบิดามี อายุ โดยทั่วไปสำหรับชาวชนบทในระหว่างสงครามเฉพาะผู้หญิง เด็ก และผู้สูง อายุ เพราะคนไปกลับ ภาพเพิ่มเติมบนแท่นบูชายืนยัน grieving รอบระยะเวลาของเวียดนามทุกวันชีวิต

เรื่องราวของภาพยนตร์ยังบอกยางยินตลาดรายงานในเดือนตุลาคม ที่ฟิล์มได้ทำให้ บรรดาผู้ที่ตายเป็นคนเงียบดังกล่าว ภายใต้ความคิดเก่า เลี้ยงของเธอเป็นโอกาสสำหรับคนที่จะสื่อสารกับวิญญาณของคนตาย

เคยจนถึงเดือนตุลาคมบน grieving ยานลักษณะเชื้อชาติ ประเทศรับความเดือดร้อนกำลังหลัก "ต้องการที่จะระเบิดอยู่ในยุคหิน นี้น้อยรู้สึก comforted เพราะตำนานชนะกำลังสำคัญ

ฟิล์มเต็งใบไม่ต้องสงสัย-ที่ "หลักสงคราม" ของคนเวียดนามกับสหรัฐอเมริกาอยู่ในสงคราม และสงครามได้เสมอหมายถึง ความเสียหาย (ทำไมไม่ประหยัด) ชีวิตของคุณ

ยัง อธิบายเสน่หา sonadezi ในหมู่บ้าน คนเหล่านั้นจะฟอร์มชุมชนสมบูรณ์แบบอาจ ถ้าสงครามฉีกขาดนักท่องเที่ยวทุกคนในครอบครัว ผู้หญิง กับเต็ง แถวคอลัมน์เพื่อสร้าง โชคชะตาไม่มี militant เธอว่าเกษตรกรที่เพาะปลูกข้าว sowed ชุบ และทำให้ครอบครัวของเธอ เมื่อต้องการซ่อนลูกชายของเขาและพ่อตาเชื่อว่าสามีตาย อยากหมู่บ้าน Anglican เขียนลายเส้นปากกากับสามี ฝั่งแรกคือ สัญลักษณ์ของผู้หญิงเวียดนามแข็งแกร่ง และยั่งยืน สัมผัสเสน่ห์ภายในเมื่อสามีของซ่อนเสียสละเปิดผ่านทางส่วนหลังของฟิล์ม เธอยังเป็น saddened เนื่องจากการตายของสามี ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ยังพร้อมที่จะเริ่มชีวิตใหม่กับคนรักของเธอ อาจารย์ แม้จะ remind ของเธอ ฉันยังคงจำ "จำประเทศ" ฟิล์มยังเกี่ยวกับชนบท ภาพขาวดำของฟิล์มนี้ยังประทับใจ ฉันเห็นพวกเขาเป็นเสียงก้องของความตายและความเศร้าโศก ที่ทำให้เกิดสงคราม

จนถึงเดือนตุลาคมเป็นโรงภาพยนตร์ของฟิลิปปินส์เคย

LV
นักแสดงเลอแวนเป็นเสน่ห์

ยามชายฝั่งได้อย่างฉับพลันเลือนนำสามีกลับไปยิ้มฝากรูปบนแท่นบูชาเหมือนคนแล้วนึก André Bazin กล่าวในเขามีชื่อเสียงบทความ

ในบางภาพภายหลัง "soulful" สามีของฉันยังค้นหาเสน่ห์ ในพื้นที่ของเม็กซิโกครึ่งครึ่งจังหวัด ใน โรงเรียนของมนต์เสน่ห์ vrushali ได้พบสามีในฟิลด์ เคลื่อนไหวช้าเป็นการเต้นที่แปลกใหม่ แม้ว่าพวกเขาพยายามมือชิดกัน พวกเขาไม่สามารถสัมผัสกัน ฟิลด์นี้เป็นหวัง และการรับรู้ขาดทุนอนันต์ของอพยพหมายถึงตายล่าสุด

มีฉากสัมผัส อย่าลืมกลับมาฉากชีวิตของ Dreyer ใน Ordet เมื่อตายชายฝั่งพ่อตา บุตรชายของอันวาโบกรถบรรทุกทหาร มีหวังค้นหาพ่อของเขา คนดีไม่ได้เปิดเผยของชัยชนะ ซึ่งเป็นเดียวกันผู้ชายเหล่านี้อยู่รอดความเสียใจ หนึ่งในพวกเขา เป็น พยาบาล เอาเด็กที่บ้าน และดูคนตาย เขาเองลงคนและเล็บของเขาตากับเจ็บ ผู้ชมเห็นการกลับมาของเขา เมื่อยามชายฝั่งเข้าไปในบ้าน ที่เขากลับ โชคชะตาดูเหมือนว่าจะ ดูใบหน้าของสามี มิติเฟรมไปข้างหน้า เธอดิฉัน

ฟิล์มปิดเมื่อข้าวกำลังเก้า เด็กเล่นว่าว ชาวบ้านที่รวบรวมในหน่วยความจำของคนตาย จิตวิญญาณน่าจะ มีชีวิตที่แยกจากกัน มีความรู้สึกได้สูงสุด คง มีความหวังในชีวิตหลังจากสงครามและการบุกรุก ครองหนึ่ง เข้าใจอนาคตแย่ลงมากขึ้น

นั่นคือภาพของประเทศอุดมว่า ในการตีความของภาษาศิลปะโรงภาพยนตร์ โรงภาพยนตร์เป็นไป ด้วยเพิ่มเติมแห่งภาพยนตร์ของ Ritwik Ghatak – ชาวเบงกาลี, Yasujiro Ozu ญี่ปุ่น- Hou Hsiao ประกอบไปด้วยไต้หวัน หรือของจอห์นฟอร์ด-อเมริกัน